رضاجعفری(صاحب امتیاز و مدیر مسئول)

الف) سخن این هفته از انتشار دومین و آخرین شماره سال ۱۴۰۲را در حالی منتشر می کنیم که آغاز سال ۱۴۰۳ را در روزهای آتی درپیش  داریم و شرایط اقتصادی چنان عرصه را بر قشرهای بسیاری در تدارک سال نو تنگ نموده و دلهره های افزایش قیمتها امید را از آغاز سال نو از دل و ذهن آنها ربوده و گفتن و نوشتن از موضوعات و حوزه های مختلف در نزد بسیاری بی تاثیر و فایده می نماید چرا که بر این باور رسیده اند که

                             « گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من

                                                                                    آنچه البته به جایی نرسد فریاد است»

اما همانطور که در آغازین سخن «فریاد بیداری » آمد، آمده ایم و بر این باوریم که ان شاالله چنین نخواهد بود.

***

ب)سرانجام اولین انتخابات  قریب به یک سال پس از خیزش زن ، زندگی، آزادی در کشور، با همه فراز و فرودهای اجتماعی ، سیاسی و تحلیل‌ها و دغدغه‌های بخشی از حاکمیت برگزار و بر اساس آمار رسمی با مشارکت نزدیک به ۴۰ درصد به پایان رسید.

در این نوشتار بر آن نیستیم که به دلایل، بسترها و عوامل مختلف موثر در میزان مشارکت، تایید و یا رد صلاحیت کاندیداها بپردازیم؛ چرا که در این خصوص بسیار گفته و نوشته‌اند و بیان آنها تکرار مکررات است.لذا نگارنده در این مرقومه به نکته‌ها و گزاره‌هایی به حکم «العاقل بالاشاره» و به صورت گذرا می پردازد که در تحلیل‌های مختلفی که دیده و یا خوانده، مغفول مانده است.

۱)      توجه و دقت در آمار واجدین شرایط و میزان مشارکت در صرفا انتخابات مجلس از اولین دوره تا دهمین دوره و تاثر ازشرایط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی؛

۲)      تعداد کاندیداهای هر دوره در مقایسه با دوره‌های قبل (بالاخص یازدهم و دوازدهم) با توجه به این که مشارکت در انتخابات مجلس بالاخص در شهرستان‌ها تابع فرهنگ قومی و قبیله‌ای می‌باشد؛

۳)     از افزایش آمار رأی های باطله به نسبت دوره های قبل در برخی شهرها و استانهای کشورکه از جمله محسوب شده های آمار میزان مشارکت در انتخابات می باشد و همچنین مشارکت کمتر از ۲۰ درصدی تهران به عنوان پایتخت سیاسی ، فرهنگی و اقتصادی کشور که بگزریم با توجه به دو گزاره فوق ، علاوه اینکه تعداد واجدین شرایط رأی در دو دوره اخیر و کاندیداها بالاخص در این دوره (به دلایل فرهنگی ونه شرایط اجتماعی و سیاسی حاکم)  افزایش داشته است سوالی که هر اهل فکر و اندیشه ای را به تامل وا می دارد این است که چنانچه رابطه دولت – ملت آنگونه که باید و برخی کارگزاران ادعا می نمایند ، مشارکت ۴۰ درصدی مشارکت مناسب ، موفق و امیدواری است؟ آیا منتخبین نمایندگان اکثریت جامعه حوزه انتخابیه خود هستند؟ مجلس آینده چگونه مجلسی به جهت تواناییها و پایبندی بر وعده ها خواهد بود؟

بازدیدها: ۳

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *